Friday, December 26, 2008

ఆహా

రైలులో ఒక రాత్రి హైదరాబాదు నుండి బెంగుళూరు వస్తున్నాను. ఎప్పటిలాగే ఆఖరి నిమిషం దాకా రిజర్వేషన్ చేయించుకోకపోవడం వల్ల RAC దాకా వచ్చి ఆగిపోయింది. నా సహ ప్రయాణీకుడు ఒక ప్రతిపాదన చేసాడు. ఇద్దరం రాత్రంతా నిద్ర లేకుండా కూచుని ప్రయాణించే బదులు సగం సేపు మీరు, మిగతా సగం సేపు నేను పడుకుందాం. ముందు మీరు పడుకోండి. నేను బోగీ తలుపు దగ్గర టిసి సీట్లోకూచుంటా. సరిగ్గా ఒంటిగంటన్నరకి వచ్చి లేపుతా అప్పుడు నేను పడుకుంటా, మీరు కూచోండి అన్నాడు.ఇదేదే బానే ఉంది అనుకుని సరే అన్నాను. అతను డోర్ దగ్గరకి వెళ్ళిపోయాడు.నేను నిద్రకి ఉపక్రమించాను. బాగా అలసటగా ఉండడంతో వెంటనే నిద్ర పట్టేసింది.

అనుకున్న ప్రకారం సరిగ్గా ఒంటిగంటన్నరకి చోట్లు మారాం. నేను వెళ్ళి డోర్ దగ్గర కూచున్నాను.నిద్ర సగంలో లేవడంతో చిరాగ్గా ఉంది. బహుశా ఇందుకే అతను నన్ను ముందు పడుకోమన్నాడా అని కూడా మనసులో ఏ మూలో నల్లగా మెదిలింది. అయినా ఇదీ మంచిదేలే అనుకున్నా. నిద్రపోయే వాళ్ళని లేపడం నాకు ఇష్టం ఉండదు.

బయటకి చూస్తూ కూచున్నాను. మంచులో తడుస్తున్న రైలు పట్టాలపై ఎవరితోనూ నిమిత్తం లేనట్టుగా సాగిపోతోంది రైలు. వెన్నెల్లో మెరుస్తున్న కంకర మీద రైలు నీడ ఏదో రాస్తోంది. డోర్ దగ్గర కూడా దుప్పట్లు పరుచుకుని నిద్రపోతున్నారు కొందరు. ఆ క్షణం ప్రపంచమంతా నిద్రిస్తున్న వేళ నేనొక్కడినే ఏదో లోకానికి ప్రయాణిస్తున్నట్టుగా అనిపించింది. (బహుశా అదే కవిత్వమేమో!)

అలా ఆలోచిస్తూ కూచుని రైలు శబ్దాన్ని వింటున్న నాకు, అకస్మాత్తుగా కింది వాక్యాలు స్ఫురించాయి.

"రైలు ప్రయాణించినంత సేపూ శబ్దమే
నీలోనే వెతుక్కోవాలి నిశ్శబ్దాన్ని"

బయట అనంతంగా విస్తరించిన చీకటిని చూస్తూ "రైలు కిటికీలోంచి అనంతంలోకి విసిరేసుకుంటూ.. ప్రయాణంలో మరొక ప్రయాణం.. ఈ చిన్ని ప్రయాణంలో ఎన్ని ప్రయాణాలో!" అన్న వాక్యాలతో ఆ ఖండిక
ముగిసింది.

ఇక ఆ రాత్రంతా భావాలన్నీ వడగళ్ల వానలా కురిసి ఉక్కిరి బిక్కిరి చేసాయి. "తొలి సంధ్యలో పూసే
పూలకి.." "కొండలకి జ్ఞాదోయాన్ని కలిగిస్తూ.." ఇలా ఎన్నెన్నో పదచిత్రాలు కళ్ళల్లో పురివిప్పి
నర్తించాయి. కవిత్వం మరొక సారి నన్ను కరుణించింది. సమయానికి పెన్ను,పుస్తకం లేక, మనసులోనే ఆ కవితా
శకలాల్ని ముద్రించుకున్నాను. ఆ మరుసటిరోజు ఉదయం నా సహప్రయాణీకుడికి వీడ్కోలుతో పాటు
మనస్ఫూర్తిగా కృతజ్ఞతలు చెప్తుంటే , అంతలా ఎందుకు thanks చెప్తున్నానో అతనికి అర్ధం కాక చూస్తుంటే, స్టేషన్ బయటకి చక చకా నడిచాను నులివెచ్చని కవన కిరణాలు మనసంతా నింపుకుని...


(రాకేశ్వర రావు గారు నా కవిత ఒక దానికి కామెంటు రాస్తూ, కవితకి ఏ సంఘటన
స్ఫూర్తినిచ్చిందో ఆ ఫొటో కూడా వీలైతే పోస్ట్ చెయ్యమని అడిగారు. అందుకే ఈ "ఆహా" కవిత నేపథ్యాన్ని వివరించాలనిపించింది.)


ఇక కవితలోకి...

ఆహా..!!
------

తొలిసంధ్యలో పూసే పూలకి
పురిటిస్నానం చేయించే మంచు
మలిసంధ్యలో రాలే పూలకి
ఆఖరి స్నానం చేయించేదీ మంచే

రెండు సంధ్యల మధ్య
అనాదిగా అదే కావ్యం
ఎన్నిసార్లు చదివినా
తనివి మాత్రం తీరదు

* * *

గుడ్డుని పగలగొట్టుకుని
లోకాన్ని తొలిసారి చూసే
పాముపిల్ల కళ్ళల్లో ఆశ్చర్యం

ఎన్ని యుగాల స్మృతుల్ని నింపుకున్నా
నా కళ్ళలోనూ అదే ఆశ్చర్యం!

* * *
నాతో పాటు కళ్ళు తెరిచి
నాతో పాటు కళ్ళు మూసే లోకం
నా కనురెప్పల వెనకే
అనంత విశ్వం!

నిద్రపోయే పసిపాప
కనురెప్పల వెనక
ఎన్ని అద్భుత లోకాలున్నాయో!

ఎప్పుడూ విస్మయంతో
పాపని నేనూ..
నన్ను పాపా..

* * *

సాయంత్రపు చలిమంట
ఎండుపుల్లలు చిటపటమంటుంటే
ఎర్రగా అటు ఇటు ఊగే
అగ్ని కీలలు

దట్టమైన అడవి
రాలిన ఆకుల మధ్యనుండి
జర జరా పాకేనాగుపాము

భయానకంలో సౌందర్యం
కళాకారుడి కళ్ళకో నమస్కారం!

* * *
కొండలకి జ్ఞానోదయాన్ని కలిగిస్తూ
ఏడు గుర్రాల వాడు
మూడో ప్రపంచ యుద్ధం వచ్చినా
వాడు మాత్రం ఆగడు

చీకటిని కప్పుకుని నిద్రపోయే చెట్లమీద
మంచు చిలకరించి మరీ లేపుతాడు
బరువుగా మూసిన కనురెప్పల్ని
కిరణాలతో గుచ్చి మరీ తెరుస్తాడు

గుండెని..
నిండుగా తెరిచే
ఒకే ఒక్క కిరణం కోసం
జన్మ జన్మల నిరీక్షణ

* * *
భూమిని చీల్చుకు వచ్చి
లోకాన్ని ఆశ్చర్యంతో తిలకిస్తూ
పచ్చగడ్డి

నన్ను నేను చీల్చుకుని
అంతర్లోకాన్ని విస్మయంతో తిలకిస్తూ
నేను

నేను.. పచ్చగడ్డి..
పచ్చగడ్డి.. నేను..
ఈ మహాప్రకృతిముందు
నేనొక గడ్డిపోచను

* * *
ఉప్పు కరిగాకే
కూరంతా వ్యాపిస్తుంది

“నేను” కరిగిపోతే
విశ్వమంతా వ్యాపించనూ?
* * *

ఒకటి… రెండు… మూడు…
గడియారం క్షణాల్ని..

ఒకటి… రెండు… మూడు…
నేల చినుకుల్ని..

ఒకటి… రెండు… మూడు…
తీరం కెరటాల్ని..

ఒకటి… రెండు… మూడు…
నేను నాలోని “నేను”ల్ని

* * *

“నేను” పెరిగేకొద్దీ
కన్నీరు కూడా..

ఆ నదిని దాటాలని
నిర్మించని వంతెన లేదు
మధ్యలోకి వెళ్ళగానే
కూలిపోని వంతెనా లేదు

దేన్ని దాటాలనుకుంటామో
దాంట్లోనే మునిగిపోతాం!
* * *
రైలు ప్రయాణించినంతసేపూ శబ్దమే
నీలోనే వెతుక్కోవాలి నిశ్శబ్దాన్ని..

రైలుకిటికీలోంచి
అనంతంలోకి విసిరేసుకుంటూ..
ప్రయాణంలో..
మరొక ప్రయాణం

ఈ చిన్ని ప్రయాణంలో
ఎన్ని ప్రయాణాలో?
* * *
“అయ్యో నిన్న చెయ్యలేదే..
పోనీ రేపు చేద్దాం”
“నిన్న” “రేపు”ల మధ్య
మోసపోతూ “నేడు”

కాలం జాలంలో పడి
గిలగిలలాడని వాడెవడు?

ఆలోచించి ఆలోచించి కాలం
అంతరంగానికి అద్దమేనని గ్రహించి
ఆ కాళ్ళకి నమస్కరిద్దా మనుకునేసరికి
నాకు అందనంత దూరంలో..

* * *

కోటి ఆలోచనలతో
ఏటి ఒడ్డున

ఎక్కడనుంచో వచ్చి
ఎక్కడికో వెళ్తోందా?
రావడం వెళ్ళడం
అంతా అబద్ధమేనా?

దేహంతోనే సందేహం
రెండూ సహజాతాలేనా?

అన్ని ప్రశ్నలు
ఒకటే జవాబు
మృత్యువు

ఆమె తలుపులు మూయదనీ
భళ్ళున తెరుస్తుందనీ
ఎంతమందికి తెలుసు?

అన్నీ వదులుకుంటే
ప్రతీదీ నీదవుతుంది
మృత్యువును ప్రేమించు
జీవించడం నేర్పుతుంది

* * *

విరహంతో పిలిచే చెట్లకీ
విహాయసాన విహరించే మేఘాలకీ
ఏనాటిదో చినుకుల బంధం

వర్షం కురిసిన ప్రతిసారీ
ఆమె గుర్తుకు రావడంలో
ఆశ్చర్యం ఏముంది?

కవిత్వానికి ఋణపడ్డాను
ప్రేమించడం నేర్పినందుకు.

* * *

కొలనులోనే ఉంది
కానీ కొలనులో లేదు
తామరాకు

ఆశించడంలోనే
నాశనం ఉందా?

కవితాత్మకంగానే అయినా
భగవద్గీతని
మళ్ళీ రాయడానికి
మనసొప్పడం లేదు

కృష్ణ పరమాత్మా ఈ
తృష్ణ తీర్చగ రావా?
మీరా రాయని కీర్తన.

“గోడో” ఎప్పటికీ రాడు నీ
గోడు ఎప్పటకీ వినడు

నచికేతా
కఠోపనిషత్
కఠినంగా ఉందా!

తరచి తరచి చూశాకా..
దేనికీ అర్ధంలేదని తెలిశాకా..
నిఘంటువును చూస్తే

నవ్వొస్తోంది

* * *

ఆ సాయంత్రం
అదే ఏటి ఒడ్డున..

సెలయేరు మీద
చీకటి వెలుగులు రాస్తున్న
చిత్ర లిపిని చదువుతూ

దేనికీ అర్ధం లేదంటే..

చిరు నవ్వు నవ్వుతూ
ఆమె అన్నది కదా…
“నీకు అర్ధం కానంత మాత్రాన

అర్ధం లేనట్టేనా?”

* * *
గలగలమంటూ సెలయేరు
ఏవో రహస్యాలని
గానం చేస్తుంటుంది

పసిపాప తప్పటడుగుల్లో
ప్రపంచాన్ని బంధించే
లయ వినిపిస్తుంది

పూలు రాలిపోతూ
ఇంతే.. ఇంతే..
అని నవ్వుతుంటాయి

విశాలమైన మైదానాల్లో
విశృంఖలంగా సంధ్య
నర్తిస్తునే ఉంటుంది

కడలితో సంగమించే
నదిలో ఆనందం
సుళ్ళు తిరుగుతుంది

పిల్లనగ్రోవి రంధ్రాలు
ఏవో పురాతన సొరంగాల్లోకి
తీసుకుపోతునే ఉంటాయి

అనంతంగా ఆకాశం
అధివాస్తవిక చిత్రాల్ని
గీస్తునే ఉంటుంది

ప్రకృతి తమలో నింపిన సంగీతాన్ని
తిరిగి ప్రకృతిలోనే ఐక్యం చేస్తూ
పక్షులు పాడుతుంటాయి

పువ్వులు..పక్షులు..సెలయేళ్ళు.. ఆకాశం..
ఆమె దగ్గర్లోనే ఉందని నాకు చెప్తునే ఉంటాయి.

* * *
మలిసంధ్యలో రాలే పూలే
తొలిసంధ్యలో పూసే పూలు
సూర్యుడు ఇక్కడ అస్తమించేది
ఇంకెక్కడో ఉదయించడానికే

రెండు సంధ్యల నడుమ
అనంతంగా ఇదే కావ్యం
ఎక్కడెక్కడో వెతక్కు
సమాధానం ఇక్కడే ఉంది!

* * *

మొగ్గలో
అనంత విశ్వం ముడుచుకుంటుంది
పువ్వులో
విశ్వ నేత్రం తెరుచుకుంటుంది

యుగాలుగా దిగబడ్డ
ప్రశ్నార్థకాలన్నీపెకిలించాకా

చీకటి సముద్రపు లోతుల్లో
పాతిపెట్టబడిన సూర్యుడు
మెల్ల మెల్లగా..
పైకొస్తుంటే..

నా నోటి నుండి వెలువడే
చరమ వాక్యం….

ఆహా!!!

12 comments:

రాధిక said...

"ఆహా"....

Kathi Mahesh Kumar said...

బ్రహ్మాండం..కవితా ప్రేరణ రెండూ

మేధ said...

బావుందండీ..

చైతన్య.ఎస్ said...

మీ కవిత,రైలు ప్రయాణం రెండూ బాగున్నాయి :)

Bolloju Baba said...

collage photo లా అద్భుతంగా ఉంది.

కామేశ్వరరావు said...

ఇంతకుముందు చదివిన కవితలే అయినా, నేపథ్యం తెలిసి చదివాక మళ్ళీ కొత్తగా అనిపించాయి!
అదే రైలు, అదే రాత్రి, అదే ప్రయాణం.
ఒకరికి నిద్రనిస్తే మరొకరికి కవిత్వాన్నిచ్చింది.
ఈసారి RAC వస్తే ఏంచెయ్యాలో తెలుసుకదా :-)

రాఘవ said...

అంతా అర్థమైనట్టే ఉన్నా
ఏమని చెప్పాలో ఎలా చెప్పాలో
మాటలకి నేర్పలేక విఫలయత్నం చేస్తోంది... మనస్సు

కొండముది సాయికిరణ్ కుమార్ said...

Beautiful Subbu. నాకు మాత్రం సుబ్బు కవిత్వమే ఇన్స్పిరేషన్.

పరిమళం said...

"నాతో పాటు కళ్ళు తెరిచి
నాతో పాటు కళ్ళు మూసే లోకం
నా కనురెప్పల వెనకే
అనంత విశ్వం!"ఆహా!superb!

Vasu said...

అద్భుతంగా ఉన్నయండీ!!

భావకుడన్ said...

Super!

Anonymous Techie from Bangalore said...

Chala bagundi ee kavitha....

nenu ee madhya na chesina ralu prayanam lo bengali vallatho padaleka ala door daggara nilabadi enta sepu unnano nake teliyaledu :-)

kakapote, naku kavita raledu kani (kalaposhana undali kada), enjoy chesanu :-)

I just got this link from a frnd and not yet explored ur blog